Groen dak: één van de eerste krachtwijkinitiatieven gerealiseerd

Dit weblog begon ooit met de presentatie van een aantal bewonersinitiatieven (zie hier) in het kader van Bergpolder Krachtwijk. Eén daarvan was het initiatief van Vincent Dellebeke om een groen dak aan te leggen.

Vincent, hier op de foto die destijds aan minster Vogelaar werd gepresenteerd, op het dak van het winkelcentrum Stadhoudersplein. Het was oorspronkelijk zijn bedoeling daar een daktuin aan te laten leggen. Maar zo eenvoudig bleek dat niet te zijn. Wie was de eigenaar van het dak en wilde die daar aan meewerken? En meebetalen? Uiteindelijk - na heel veel telefoontjes en overleg - bleek de BNG (N.V. Bank Nederlandse Gemeenten) eigenaar en bereid mee te werken.

Er werd groen licht voor de aanleg gegeven, maar toen bleek op het laatste moment dat het dak het gewicht van de aan te leggen daktuin niet zou kunnen houden. En dat was uiteraard eerste vereiste. Uiteindelijk bleek het niet mogelijk om op dat dak een tuin te realiseren.

Vincent zat niet bij de pakken neer en in overleg met enthousiaste mede-eigenaren van zijn Vereniging van Eigenaren werd bekeken of dan op het dak van hun berging een tuin aangelegd kon worden. Dat groene dak is nu gerealiseerd.

Op de foto een overzicht van het binnenterrein. Achteraan op de foto het grote dak van het winkelcentrum. Vooraan het kleinere dak - hier nog met grind - waar het groene dak wel is gerealiseerd.

Op het dak van de berging hadden de bewoners jaren geleden al wat planten in bakken geplaatst. Die moesten nu voor de aanleg van het groene dak wijken, maar zijn op een tussendak teruggeplaatst.

Vervolgens moesten de mannen van het ingeschakelde hoveniersbedrijf het grind verwijderen, tot de bitumen dakbedekking weer helemaal vrij was.

Een zware klus, waarbij ze gelukkig met een stortkoker konden werken. Maar dan moest het vervolgens met de kruiwagen weer op hun aanhangwagen gekieperd worden.

Het dak vrij van grind, met alleen nog wat afdrukken.

Op het bitumen dak kwam een soort anti-worteldoek om het bitumen te beschermen (rechts op de foto, deels in het water). Daarop de matten met 'koffiecupjes' (links midden) en daarop weer doek (linksboven), waarop het substraat zou komen.

In de koffiecupjes blijft regenwater staan. Het substraat (de grond) waar de planten in komen te staan, houdt weliswaar water vast, maar bij een warme, droge zomer kan dat teveel uitdrogen. Het water in de cupjes is dan een reservevoorraad. Net zo belangrijk: de koffiecupmatten fungeren tevens als drainagesysteem, want een teveel aan regenwater moet natuurlijk wel afgevoerd worden.

Tijdens de aanleg van het dak kon je je bij droogte overigens niet veel voorstellen...

Dit doek zorgt ervoor dat het substraat niet in de cupjes komt, maar geeft wel vocht door.

Niet al het grind was afgevoerd: aan de rand was nog wat dood gewicht nodig om het doek te beschermen tegen opwaaien.

Om ook op de schuine dakjes van het dak planten te laten groeien, waren plastic rasters nodig (op de foto) en moesten de randen met metalen strips worden afgewerkt. De rasters waren van gerecycled plastic om het milieuvriendelijk te houden.

En toen kwam op dag 3 de vrachtwagen met substraat en werd een deel van de rijbaan afgezet.

Dat afzetten bleek niet nodig: de vrachtwagen kwam uiteindelijk op de stoep te staan.

Het is net als met een geknikte tuinslang: daar komt niets doorheen, dus eerst even recht leggen en in dit geval deels vastzetten.

Het koppelstuk werd stevig aangedraaid.

Toen was het tijd voor spektakel: het substraat werd opgespoten. Ik verwachtte eigenlijk een soort modder, maar dat zouden ze nooit via de buis omhoog gepompt hebben gekregen.

Vincent hoopt dat meer bewoners en VvE's hun voorbeeld zullen volgen in de strijd tegen fijnstof en voor een leuker groen uitzicht. Zijn eerste hoop is gevestigd op het aansluitende dak van de buren van de flat aan het Stadhoudersplein (op de achtergrond op de foto boven).

Het substraat was droog, korrelig spul en redelijk grof van structuur.

Je moet er toch niet aan denken dat je dit allemaal in zakken aan zou moeten voeren.

Je kunt je nu ook wel een voorstelling maken van het gewicht dat op het dak rust, zeker als de grond goed nat is! Wil je zelf een daktuin gaan (laten) maken, laat je dan eerst goed informeren en laat een bouwkundige nagaan of het dak dat ook aankan.

Even kantelen voor de laatst restjes.

De rasters zorgen er voor dat het substraat op de dakjes niet wegglijdt.

Tijd voor het planten. Er werden verschillende soorten vetkruid (Sedum) gebruikt en ook een grassoort.

Geen grote pollen, maar kleine plantjes die op een min of meer vaste afstand van elkaar werden gepoot.

Het dak kost € 60 per m2. Daarvan heeft de VvE € 30 betaald, de gemeente € 25 en het waterschap € 5. De gemeente doet dat vanuit het 'vergroeningsfonds'. Het waterschap betaalt mee, omdat zo'n dak veel water vasthoudt; het fungeert als een soort opvangbekken. Zo komt regenwater minder snel in de rivier en dat is hard nodig vanwege de klimaatverandering. Denk in dat verband aan de overstromingen in Thailand, waar 1/3 van het land blank staat. Daarvan is ontbossing deels oorzaak; bossen houden veel water vast, net als zo'n daktuin.

Bij dit bergingsdak zal dat niet zo spelen, maar een sedumdak zorgt ook voor goede isolatie. Zo kun je besparen op de stookkosten en blijft het bij een warme zomer langer koel in huis.

Het dak is klaar. Het zal wel even duren voor het één groot groen tapijt is geworden.

Wil je wel eens zien en horen wat er de afgelopen jaren allemaal aan bewonersinitiatieven in het kader van krachtwijken is uitgevoerd, kom dan langs op zondag 30 oktober a.s. op de Bewonersinitiatievendag in Noord. Zie bijgaande uitnodiging voor verdere informatie.