Van 24 juni t/m 10 juli wordt op het oude Station Hofplein een dansvoorstelling gehouden: Common Ground. Niet in Bergpolder, maar wel van veel belang voor de wijk. Het blijkt namelijk een prachtig voorbeeld te zijn van hoe de Hofbogen in de toekomst een grote rol in de culturele activiteiten van de wijk kunnen spelen.
Uit de brochure:
Voor het eerst brengt Conny Janssen Danst een voorstelling in de open lucht, op het dak van de Hofbogen; een vergeten verloren vlakte in in het hart van Rotterdam. Hier schiet het onkruid tussen de scheuren van het beton omhoog en hebben de elementen vrij spel. De vlakte ligt ingeklemd tussen treinrails en anonieme, spiegelende flatgebouwen.Er wordt gebruik gemaakt van de nodige vrijwilligers, zoals hier Rik bij de kassa. Vrolijke gast(heer) en je voelt je meteen welkom.
Het voormalige perron is omkaderd door leuke foto's van het gezelschap van collega fotograaf Leo van Velzen.
Conny Janssen: heel even gezien, verder erg druk.
Je kunt lekker eten in de buitenlucht op het perron (reserveren aanbevolen). Hoewel de Hofbogen maar 6 meter breed, blijkt met slimme inrichting toch veel mogelijk te zijn.
De bar met de omliggende wijk op de achtergrond (en een beo ergens op een balkon die om aandacht vroeg).
Voldoende voorraad? Kraanwater bleek een probleem te zijn.
Jammer dat er van het oude Station Hofplein van architect Van Ravesteyn niets belangwekkends meer over. Het zou vast nog meer sfeer hebben gebracht.
Aan alles is gedacht: dekentjes tegen de kou want op het dak van de Hofbogen werd het toch fris op deze zomerse dag.
Er lijken veel meer dan 260 bezoekers een zitplaats te hebben. Fout: dat is het bijzondere podium.
De trein dendert langs maar stoort niet; alsof dit beeld en geluid deel uitmaken van de voorstelling.
In de vóór-voorpremière waren niet alle plaatsen uitverkocht. Grote concurrentie van het WK voetbal. Het gaf mij als fotograaf in ieder geval prettig veel lebensraum.
Tien ijzersterke en aan elkaar gewaagde dansers creëren in dit ruwe niemandsland hun eigen, vervreemdende wereld. Bijgestaan door live muziek van Michel Banabila en elke week een special guest verdrijven ze de stilte en vullen de ruimte op.
En opeens was de voorstelling begonnen. Ik had dat - net als het merendeel van het nog pratende publiek - niet in de gaten.
Cristiana Ruggieri (midden) De stoelenman gaat op de achtergrond onverdroten door.
Er is eigenlijk teveel om in één keer te zien, want aan de periferie van het podium gebeurt ook van alles.
Merel Lammers
Wat gebeurt er? Waar gaat het over? Het spreekt mij aan; het komt aan op je eigen fantasie en voorstellingsvermogen.
Khai Ngoc Vu
Liefdesbetuigingen? Het komt uit hun hart.
Gideon Pourier, de stoelenman: na gedane arbeid is het goed rusten. Eventjes dan. Francesca Peniguel en Winston Arnon Zeer expressief. Als je het van zo dichtbij wilt zien, is een verrekijker soms handig.
Langzaam wordt het donkerder. De dansers komen steeds meer los van hun omgeving.
Met de Rotterdamse skyline als achtergrond. Hoe vreemd het ook mogen klinken, het was er relatief rustig. We hoorden een keer vuvuzela's en later het gezang van 'olé olé olé olé, we are the champions'. Bevreemdend maar passend bij Common Ground = gemeenschappelijk terrein.
Deze voorstelling werd muzikaal versterkt door Daniela Bernoulli. Vanaf 30 juni treden andere muzikanten op.
Ik vond het een prachtige voorstelling in dat vreemde decor.
Wil je een voorstelling bezoeken - je mag het gewoon niet missen - klik
hier voor meer informatie en toegang naar de website van Conny Janssen Danst.
Er is de laatste weken veel te doen in Bergpolder dus veel te publiceren. Als volger van dit blog heb je de volgende berichten nog te goed: de Avond4daagse, de vorderingen van de parkeergarage op het Insulindeplein en de inrichting daarvan en de bijeenkomst van Vrienden van de Hofbogen op 22 juni. Dit bericht over Common Ground heb ik voor laten gaan, omdat je het zelf nog kunt gaan beleven!
